Birbirimize ne kadar yakın olursak olalım hepimizin bazı anlarda uzaklığa ihtiyacı olabileceğini kabul etmek benim için önemli bir aşamaydı. Her bireyin yalnız kalma, şımarma, hata yapma ayrıcalığı olduğunu anladığımda içim içime sığmadı. Bazen ne kadar da zorlaştırıyoruz hayatlarımızı…Dönülmez hatalar yapma arifesinde olmadığımız halde dönülmez hatalar yapmış gibi davranmamızın ve suçluluğumuzun ardında ne var?
Kendimi kabul ediyorum ve bu kabul etmemin ardında ne herhangi bir konudaki başarım var ne de seviliyor ve seviyor olduğum gerçeği var. Kendimi sadece olduğum için kabul ediyorum. Yaşanmışlıklar bizim değerimizi arttıramaz ya da azaltamaz. Olumsuz yaşantılarda değerimiz düşse ve olumlu yaşantılarda değerimiz artsa ne kadar saçma olurdu.
Korkunç bir olaydı ya da berbat bir durumdu demek yerine nahoş ya da dezavantajlı demenin önemini kavrıyorum. Akılcı yaşamayı öğrendikçe yaşamdan daha çok tat alıyor ve sıkışma hissinden kurtuluyorum.
Sevilmek, onaylanmak ve takdir edilmek istenilen ve beklenilen şeyler olsa da onay almanın önemli olmasına rağmen çok da önemli olmadığını hissediyorum. Onsuz yaşayamam ki düşüncesi kendimize yapabileceğimiz en büyük haksızlık aslında. Beni sevmezlerse eririm düşüncesi ya da beni takdir etmezlerse donarım korkusu bizi bizden alıyor.
Hepimizin sınırları var ve herkes diğerinin sınırına saygı göstermek durumunda. Kimsenin kimseye üstünlüğü olmadığı bir durum söz konusu. Ayrıca yaşamaktan tat alabilmemiz ve yaşama tat verebilmemiz için bu sınırları aşmamak için özen göstermeliyiz.
Aslında özen gösterilen bir ev nasıl kendi hoş kokusuna sahip oluyorsa ve nasıl özen gösterdiğimiz bedenimiz bizi ruhen de iyi hissettiriyorsa diğerleriyle ilişkilerimize de özen gösterebiliriz. Özen göstermenin önemini unutmak üzereydim ki sevdiğim bir insan bana özen göstermek aslında önem vermektir dedi. Önemsiyorum demek yerine özen göstererek davranmak daha gerçek…
Yasemin Şenyurt /2013 Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder