BELKİ DE

Düşünceli bir şekilde oturuyordu.
Her şey ne kadar da kuru diye düşündü ellerine bakarak.
Kuğular terk etti kalbimi.
Tekrarladı ve tekrarladıkça kendine bulandı: Kuğular terk etti kalbimi.
Attila İlhan’ın şiirleri geliyordu bir bir aklına.
Unutuyor ve unutmanın tadını çıkarıyordu. Bir bir unutuyordu geçmişini.
Kuğular terk etti kalbimi cümlesinin şiire yakın olması onu o kadar çok mutlu etmişti ki başka bir cümle kuramaz olmuştu.
Neden bu cümleyi kurduğunu soranlara “hiç” dedi sürekli.
Kuğular terk ettikten sonra kuruyan kalbi için yapılacak bir şey yok gibiydi. Herkes hayret denizine gitmek için vapurlara binmişti.  O da bu boşluktan ve yalnızlıktan yararlanıp ruhunda koro kurdu.
Koro mu?
Hiç dedi doktora bakıp.
Bıkmadan ve yeni bir soru sorarmışçasına
Koro mu dedi doktor.
Hiç dedi.
Koronun söylediği şarkılara eşlik ediyor musun dedi doktor.
Hiç dedi o.
Çok sevdiğin bir insanı kaybettiğinde bu olur dedi doktor.
Her şey anlamsızlaşır.
Yok dedi o.
Kimsem yok.
Ben varım  dedi doktor.
Kalbimde kuğu ölüleri var dedi o.
Kuğular neden öldü dedi doktor.
Hiç dedi o.
Ne yapacağız peki şimdi dedi doktor.
Gülümsedi o.
Belki de kuğular ölmemiştir henüz dedi doktor.
Belki de dedi o.