Yalnızlık etamini yapıyorum. Önce kumaşın kenarlarını teğelledim. Şimdi farklı renklerdeki ipleri kumaşa işliyorum. Bir uçurtma deseni olacak sonunda. Uçurtmanın tuttuğu on çocuk olacak. On çocuk birbirinden haylaz, birbirinden afacan, birbirinden güzel... Gökyüzüne ulaşacaklar. Önce arkadaşlarını kaybettiklerini sanacaklar ama sonra bir bulutta buluşacaklar. O kaybettik zannedişlerimizde nasıl da yakar gözlerimizi yalnızlık... Bir yarım ekmeğin içindeki peyniri bölüşürken on çocuk; biz kahkahalarını duyacağız. Onları anlatıyorum bu yalnızlık etamininde, bakmayın adını yalnızlık koydum...
Yasemin Şenyurt
04.06.2020
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder