Bazen insan kanatlarını çizer ve uçmaya başlar. Düştüğü yerde de ne kanat çizdiği için ne de uçtuğu için pişmanlık duymaz.
Düştüğü yerden öyle güzel ve öyle güçlü bir şekilde ayağa kalkar ki herkes ona gizli gizli hayranlık duyar.
Ayaklarıyla yere o denli emin basar ki onun uçma denemelerini anlamakta güçlük çekersiniz.
Hayal gücünü hayat gücüne çevirebilen insanlardır onlar.
Düşünelim beraber... Hayallerimiz neden hep kırar bizi?
Belki de bizi kıran başka süreçlerdir. Öğrendiklerimiz, ertelediklerimiz ve kaybettiğimiz cesaretimizdir.
Belki de hayaller içimizde masum kalan tek gerçektir. Masum olamasak da "hep öyle kal"mamızı isteyen insanlar vardır. Bizi olduğumuz halimizden başka türlü istemeyen insanlar vardır. Bütün günahlarımız ve sevaplarımızla bizi biz olduğumuz için severler. Öyle insanlar varsa hayatımızda bizim hayat gücümüz onlardır.
Kendimizden şikayet ettiğimizde tek kelime etmeden bizi dinler ve sonunda "bitti mi?" derler. O anda size bakar ve kendiniz hakkında ne kadar yanlış düşündüğünüzü anlatırlar sözcüksüz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder