İnsan Ne Güzel

Bir şarkının eşiğinde

Durdum

Başım 

Gövdem 

Duydukça coştu 

Hüznün içinde 

Büyüyen umut 

Coştu 

Bilinmezin içinden 

Geldi yağmur 

Bir sonbahar sabahı

Henri Cartier Bresson fotoğrafında 

Buluşan tüm arkadaşlar bilir 

Yaşam 

Rastlantılarla insana dokunur 

Ara Güler göz kırpıyor 

Tek gören ben değilim 

Canım İstanbul 

Canım insan

Canım deniz 

İki sandalye var

Boş

Geçmişteki kendim

Gelecekteki ile ne çok dertleşiyoruz 

Şimdiki zaman 

İç içe geçince bazı şeyler 

İnce ince düşünür insan 

Şiir yardım eder 

Doğa da 

Kitap da 

Oruç Aruoba kitaplarında 

Durdum

Doğdum

Dokundum kedilere 

Patilerim var benim de 

İki sandalye var

Boş

Geçmişteki kendim çok dertli

Şimdi gülümsüyorum ona 

Kahin değilim ama diyorum inan bana

Şaşkın 

Gözleri dopdolu 

Yıldızlı gecede kalmış asırlardır 

Bakıyor ve görmüyor beni 

Duyuyor ve duyumsuyor mutlaka 

Bu şiire bir çay ısmarla 

Sıcacık olsun ve demli 

Demli olsun ve bitmesin 

İnsan ne güzel aslında 

Olanaklarını anlayınca 

Yasemin Şenyurt