Ali Poyrazoğlu'nu izlerken çok güldüm. Ağladım, ağlaya ağlaya çocukluğuma seslendim şöyle: Tiyatroyu tanımla. Senin tanımın bambaşka olabilir çocuk!
Ağlaya ağlaya gençliğime seslendim. İcat çıkar ulan!
Gülerek ve derin bir nefes alarak teşekkür ediyorum şimdi.
Alkış kutusuna her akşam alkışlar dolsun. Beyaz kelebekler sizi hiç yalnız bırakmasın.
Şimdi öyle sarılıyorum ki kendime ve o kadar çok barışıyorum ki çocukluğumla, hatalarımla, sevmediğim her bir yanımla...
Şimdi dediğim zaman dilimini o denli kavrıyor ve hissediyorum ki elmayı sümüğüne katık eden kız çocuğu kadar musmutlu...Teşekkür ederim Ali Poyrazoğlu!
Yasemin Şenyurt
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder