Yas

Özge Can'ın ölümü beni çok sarstı. Kendimi toparlamakta zorlanıyorum. Kendime önemli olanın  ne olduğunu soruyorum ve cevap bulamıyorum. En önemli olan yaşamaktı daha öncelerde ama şimdi yaşamak da bir ceza gibi. İnsanlığın öldüğü bir ülkede yaşadığımı ve yaşamımın da ölümümün de kendi elimde olmadığını hissediyorum. Özge Can ölüyorsa ben niye yaşıyorum ki sorusunun cevabı yok. Bütün amaçlarım, hedeflerim, hayallerim öldü aslında. Umut ve sevgiyle yaşama sarılmaya çalışan hangimizde can kaldı bilmiyorum. Özge Can diye ismini söylüyorum ve sanki onu tanıyormuşum gibi hissediyorum. Özge Can psikoloji öğrencisi olduğuna göre en çok insanları anlamak istemiş olmalı. İnsanları çok sevmiş ve onların sorunlarına çözüm bulmak istemiş olmalı....

Ben öldüm sanki. Bana tecavüz ettiler, beni yaktılar ve ben öldüm. 

Ama hayır! Ben nefes alıp veriyorum. Canım yanıyor hem de çok yanıyor. 

Nefes alıp verdiğim için canım yanıyor. Böyle bir gerçeği kabul etmiyor aklım.

Nasıl olur diye soran aklıma, olamaz diye çığlık atan kendime kızıyorum. Olanları göreceksin, anlayacaksın ve tepki duyacaksın ki bir daha yaşanmasın. Bir daha yaşanmasın diye tekrar ediyorum.

İnsanın aklını zorluyor yaşamak, sevmek ve güvenmek şimdi.

İçimden sadece Özge Can'ın adını seslenmek ve öleceğim ana kadar başka da bir şey söylememek geliyor. 

Yasemin Şenyurt