Faydasız dedim ve tekrarladım içimden.
Kolumdaki dövmeye baktım ve güldüm.
Bitmek üzere olan Pazar günü kadar sıkıntı içindeydim. Çözemediğim bulmacalar ve okuyamadığım gazetelerden biriktirmiş olmalıyım sıkıntıyı.
Martı olmak için dua ettim ama Allah bana güldü. Yetişkin olamadığımı düşünmüş olacak. Yetişkin olmak; martı olmaktan vazgeçmek midir diye öğretmenime sormayı düşündüm.
Faydası yoktu doldurulması gereken boşlukları doldurmanın ve kesik kesik sevinmenin…
Doğum günü pastalarımı düşündüm. Tuttuğum dilekleri hatırlayamasam da güldüm. Bir yere aittim ben.
Kaykayıma, bisikletime, patenlerime baktım. Bir odaya aittim. Bir zamanlar bu odaya aittim.
Yetişkin olanların anlayamayacağı bir dilde yeniden dua ettim ve Allah o zaman beni anladı. Martı olmamı kabul etti.
Eğer anlamasaydı ve kabul etmeseydi martı taklidi yaparak öğrenecektim martı olmayı. Kafama koymuştum.
Bir filme aittim ben. Filmin adını öğrenmeyi, yönetmenini tanımayı istemedim.
Bilmek istemekten de zaman zaman vazgeçmek gerekir.
Bilmediğim bir dile aittim. Bilmediğim dilde şarkılar söyleyen bir çocuğun dileğini anlayabilecek kadar martı olmuştum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder