Kendimi kaybettiğim yer
ile bulduğum yerde, kalbimde duruyorum. Şimdilik kimse burada olduğumu
bilmiyor. Belki bir leylak görünümündeyim. Belki de kedi gibi miyavlıyorum.
Neler olduğunu anlıyorum, sakin sakin düşününce ve yadırgamalardan uzakta.
Zamana, yalnızlığa ve düşünmeye ihtiyacım var. Kalbimin kapısı açılınca,
durmadım, tereddüt etmedim, içeri girdim. Burada üşümüyorum ve terlemiyorum.
Burada olmanın tadını çıkarıyorum. Bir andır sonsuzluk. Bir dilimdir acı. Bir
bütündür hayat.
İyi olmak aslında burada
durmak ile ilgili. Uzun süredir kapıyı çalıyordum ama açılmıyordu. Açılmasını
da beklemiyordum uzun süre. Kapı açılıverdi. Aklımı buldum burada. Bir şiirin
bitmemiş ve bitmek istemeyen halini buldum, hak verdim.
Aklımı kalbimde
bulabileceğime ihtimal vermezdim.
Dinleniyorum ve
anlıyorum.
Anılarımı buldum. Benim
ben olmamı sağlayan sözcükler de kokular da burada.
Bulduklarımı yanlış
yerlerde aramamın zaman kaybı olmadığını anladım. Gündüz ve gece hep eşit
burada ama bir an sonsuzluk. Ayaklarım yerden kesildi... Uçabildiğimi gördüm.
Hak verdim geçmişte kalanlara.
Ben olmak için
sürprizlerden, mucizelerden vazgeçmek gerekmiyor. Aksine burada olduğum
zamanlar bana en çok güvenilecek şeyin belirsizlik olduğunu öğretti. Kişinin
kendini bulması için kurallar kitabı yok. Haritası, pusulası, sözlüğü yok.
Belki bir kaktüs görünümündeyim. Belki de patlamak üzere olan bir balon. Nasıl
görünüyor olursam olayım en güzel şarkıların çaldığı bir müzik kutusunun
yakınındayım. Kalbimde duruyorum.
Yasemin Şenyurt
16.07.2018
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder